Anne

ne içimde kalan göz yaşlarını bekledi hayat ne de kalbimin çığlıklarını.her geçen gün biraz daha büyümenin verdiği olağanüstü his giderek burukluğa bıraktı yerini.bir damla gözyaşına muhtaç ettiler beni anne.kimse ne kalbimden geçenleri anladı ne de beynimden.ben sustum.her zamanki gibi.hiç konuşamam zaten.saçmalarım gülerim boş espiriler yaparım.ama ben ağlayamam.ne yalnızlıktır derdim ne de aşk acısı.süte hasret bir kedinin yaşam kavgası misali ölüm susuzluğu.yaşamı gördükçe tiksindim insalardan.tiksindikçe de sevdim.ben hep sevdim ama beni duyan olmadı anne.gün gelir de mutlu bi ölüm yaşarsam eğer diye hep hissettim ben.ölürken yaşanılanlar değil hissedilenlerdir esas.ben tüm duyguları taddım ama bir çok yaşanacak öyküleri teptim.her mevsim güzeldir aslında dedikçe kış soğuk yaz sıcaktır dediler.bari ilkbaharı sev ne tam sıcak ne de soğuk dedim.onlar sevmedi anne.ben hep sevdim ve sustum.ben yaşamı bildiğim gibi hissettim ama yaşayamadım.pişmanlıklarım var doğru.ama hiç bir pişmanlığım başkalarına dokunmaz.sırf ben üzülürüm o yüzden gözyaşlarım dışa vurmaz.bir kalple bir beyin çoktur dedim bu bedene ikisiyle beraber sahte yaşamayı seçen insanlara.dinletemedim.ben iyi bir insan oldum ama kendime yetemedim.hep başkalarına yetip kendine yetememenin buruk hüznüyle yaşamak zor.kötü anılarla bunları yoğurmak daha da zor.ama yine de en zoru ağlamak.bana artık hiç bi şey gerçekten gülmeye hiç bi şey içten ağlamaya sebep olmuyor.ben ölümü beklemeye başladım ama bana gelmiyor.ben ölürsem sen ağlarsın diye ölemedim anne geçen gece. ben ağlayamam ya anne benim için de ağla olur mu ?